ترس یا ایمان

 مرز باریک بین احتیاط و ترس و جایگاه ایمان

ما از سیاره خود رویای ناکارآمدی داریم.
بیشتر انسان‌ها به لحاظ ذهنی دارای بیماری به نام ترس فراگیر (بیش از حد و مضر) هستند. علائم این بیماری، احساساتی است که خود باعث رنجش انسان‌ها می‌شود و می‌تواند توام با یکی از فیلترهای منفی یا چند مورد باهم باشد: وسواس، احتیاط بیش از حد، تنفر، ناراحتی، حسادت، اصرار به باور خود، قبول نکردن باور دیگران، ناتوانی در شنیدن صدای مخالف و… که در ما نمایان می‌شود.

وقتی ذهن بیش از حد ترسیده باشد مجبور می‌شود ارتباط با دنیای بیرون حتی ارتباط واقعی با خالق هستی نیز دچار خدشه کند و از این موضوع غافل شود..

در این حالت ایمان و باور به قدرت مافوق علّیت فراموش می‌شود و به جای آن باور به اسباب قوی می‌شود به طوری که همه چیز را با علم ناقص انسان می‌سنجد و تنها منتظر می‌ماند با آمار و احتمالات علمی مشکل حل شود.

غافل از آن‌که ذکر، دعا، تسبیح و استغفار به عنوان یک انرژی عظیم کلامی ثابت شده در این عصر تنها به زبان و نه به دل، به پستو فرستاده است.

برای ذهن بیمار می‌شود دنبال درمان آن بود. برای بیرون ریختن سم‌ها از ذهن ترسیده از مخلوق بایستی فراتر از جهان ماده فکر کنیم، به خرق عادت پیامبران و بزرگان بیندیشیم، بی چون و چرا ببخشیم و عقاید دیگران را نیز محترم شماریم وبه آن بیندیشیم و از مقابله محض و گمانه زنی شخصی دوری کنیم.

اگر احتیاط بیش از حد را سرلوحه کار خود قرار داده‌ایم تصمیم و گرایش ما به همان سمت است و باور مافوق علمی در ذهن ترس دیده‌ی ما نخواهد گنجید …

اما اگر توکل و باور به بالاتر از اسباب و علیت علمی داریم آن گاه قدرت مطلق را به تنها ذات حاکم و خالق خواهیم داد لذا تمایل و احساس ما به همان سمت بدون ترس از مخلوق تنها خوف از خالق خواهد بود..

تفاوت این دو (ترس و ایمان) را می‌توان در حس و حال پایدار و ناپایدار این دو گروه دید.

الف:
فرد بسیار محتاط (ترسیده)
نگران، مضطرب، وسواس، باخود درگیر، پرخاشگر، عجول با حس و حال بد و ناپایدار است.

ب:
فرد با ایمان
آرام، صبور، باثبات، شجاع و…
در یک کلام با حس و حال خوب پایدار است.

شاید تمایل بیش از حد به علم و عدم تقویت باور راه میانه روی را بر ما تنگ کرده است ویکی از دلایل اصلی احتیاط ترس آور باشد …

شاید هم عدم آمادگی برای مرگ و دلبستگی به دنیا این‌گونه ما را در امتحان سختی به چالش کشیده است ….

وشایدهای دیگر ….

روانشناسان می‌گویند وقتی نتوانیم خود واقعی‌مان باشیم همواره حس و حال خوبی نخواهیم داشت..
در چنین حالتی ترس، تردید، تحقیر، تهدید، توهین و تنبیه سراسر وجود به طور متفاوت نسبت به خود و دیگران ما را فرا می‌گیرد..

و تنها یک راه برون رفت از این بن بست وجود خواهد داشت و آن هم باور به استعداد و قدرت درونی است که از قدرتی فوق بشری و متعالی الهی نشات گرفته و تکامل یافته آن چیزی جز ایمان به فراتر از جهان مادی نخواهد بود تا بتوانیم خودمان باشیم.

خدایا! خداوندا!

ما را هرگز لحظه‌ای به خودمان وامگذار

اعوذ بکلمات الله االتامات من شر ما خلق.

بسم الله الذی لایضر مع اسمه شیء فی الارض و لا فی السماء و هو السمیع العلیم.

اللهم احسن عاقبتنا فی الامور کل‌ها وجرنا من خزی الدنیا و عذاب الآخره

التماس دعای خیر
۹۹/۳/۲۰ دنیای سپاس