کرونا، محدودیت یا فرصت؟

اکنون که تاکید بر تفرق است نه تجمع.

 اکنون که مراسم عروسی، عزا، جشنواره و سایر تجمعات لغو شده.

 اکنون که دورهمی فامیلی، دوستانه و مهمانی‌ها به حداقل رسیده است.

 اکنون که  رفتن به مکان تفریحی مثل پارک، کافی شاپ، کلوپ، فست فودی و  سینما  تعطیل شده است.

 اکنون که مسافرت و گشت و گذار به حداقل رسیده است.

خلاصه در یک جمله موقعیتی پیش آمده بر خلاف انتظار ما تمام تجمعات ، جلسات ، مذاکرات و حتی جمع دوستانه به جز ضرورت به کمترین حد خود رسیده است. خیلی از مشاغل و کسب و کارها درامدشان  کاهش یافته و به صفر رسیده است…

 همه ی دوستان دور و نزدیک از مشارکت‌های غیر ضروری دورهمی حتی صحبت دو نفره ی دوستانه جهت درد و دل کردن نیز اجتناب می‌کنند و از هم فراری هستند.

اما با این همه فریادها وتلنگرها بسوی قرنطینه خانگی ؟!

 وقتی با دقت می اندیشیم چقدر زیبا ….فرصت ها برای تجدید نظر در اخلاق، رفتار و ارتباطتمان به صورت توفیق اجباری  ایجاد شده، که الان بهترین زمان استفاده  از آن است.

اولین فرصت آن است که با ماندن در خانه  کنار اعضای خانواده به نیازهای عاطفی، ارتباطی آن‌ها رسیدگی کرده با گذشت، صبوری بخشش راه‌های نفوذ و نزدیک شدن به آن‌ها را امتحان کنیم. در واقع این همان فرصتی است که افراد مسن در حسرت آن هستند و به این می‌اندیشند که‌ ای کاش به جای آنکه آن که قبلا به  دنبال امیال، خواسته‌ها و مادیات روانه بودند به روابط خود با خانواده و نزدیکان بیشتر اهمیت می دادند.   در این دوره با شیوع این بیماری،  فرصتی فراهم شده تا زمان بیشتری در کنار عزیزانمان وقت بگذارنیم و قدر لحظات با هم بودنمان را بیشتر بدانیم.

فرصت بعدی که بسیاری از دوستان همشهری و هموطنان ما از آن به خوبی استفاده می‌کنند شرکت در انجوها و  انجمن ستاد مبارزه با ویروس کرونا است. افرادی خودجوش جهت مقابله با انتشار این بیماری تحت نظر کمیته‌ها و انجوهای فعال و آموزش دیده باهماهنگی اداره بهداشت و فعالان اجتماعی نقش بزرگ و بازدارنده‌ای که در خط مقدم مبارزه ، با ایثار و از خودگذشتگی جانانه عمل می‌کنند که ما هم می‌توانیم از این فرصت پیش رو جهت تجربه کار فعال اجتماعی و انسان دوستانه با این  عزیزان  از نظر مالی ، فکری و فیزیکی  همگام شویم.

اما فرصت سوم که نیاز اساسی امروزه بشر است، در حقیقت گمشده‌ی انسان جهت تمرکز، تفکر و ارتباط معنوی با خداوند بزرگ و بخشنده می باشد.

اگر دقت کنیم اکنون مجبوریم کمتر در جمع حضور داشته باشیم. فرصت مناسبی است که در روز، زمانی برای اندیشیدن به خود اختصاص دهیم. در تنهایی  با تمرکز و تفکر به خود، به اعمال گذشته خود، سرنوشت انسان‌ها، ادیان بشری، اصول بنیادین، اهداف معنوی، برنامه‌ها، تکامل و بهتر زندگی کردن خود را از باب معنی بپردازیم.

بی گمان اگر ما انسان‌ها بتوانیم در این فرصت به جای ترسیدن و اضطراب از بیماری در خلوت و تنهایی خود، به ارتباط با خود همت بگماریم قطعاً خواهیم توانست با خدای خود، خدای خوبی‌ها، خدای قدرت، خدای مالک ،خدای رحمان، خدای حافظ، خدای رزاق، خدای احد و واحد … تنها خدایی که در این اوضاع آشفته ترس از بیماری، نه تنها از ما فرار نمی‌کند بلکه با یک قدم رفتن پیش او (خداوند) ده قدم به ما نزدیک خواهد شد.

تنها اوست که ما را می‌خواند در هر شرایط اضطرار و سختی می‌گوید: «ادعونی استجب لکم» بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را

چه بسا این بیماری برای ما انسان‌های غافل حکمی است که از طرف خداوند برای رجوع و بازگشت به اوجهت تقویت ایمان، عمل صالح ونشر پیام‌های او باشد