شفای ذهن و جسم قسمت سوم

نیاز به جلب توجه دیگران و جذب بیماری

در این باب دو مقوله وجود دارد:
گروه اول کسانی هستند که مورد بی مهری و بی توجهی قرار گرفته اند لذا برای برآورده کردن این نیاز، خود را به بیماری زده و بیماری یا ناراحتی روحی خود را بزرگ جلوه می دهند و خود ناخواسته در دام بیماری بدتر جسمی می افتند.

گروه دوم افرادی هستند که بیمار می شوند و قطعا نیاز به توجه و مراقبت خواهند داشت که اگر توجه به اینگونه افراد بیشتر از حد معمول انجام گیرد ممکن است با توجه به شرایط آن شخص بیمار بدعادت شوند و اگر توجه به آنها نشود ممکن است روحیه خود را باخته بیماری شان بدتر شود.

مد نظر ما افراد گروه اول هستند که جهت جلب توجه و ترحم دیگران اقدام به بزرگ نمایی بیماری خود می کنند. این رفتار در اکثر سنین دیده می شود اما در جنس زنان که از لحاظ روحی ، احساسی و عاطفی ،ظریف تر هستند پر رنگ تر است.
از آنجا که پایه و اصل روش ما براساس خود درمانی و خودیاری است، انتظار و توقع از کمک دیگران برای بهبود و توجه به نیاز شخصِ مورد نظر ملاک نخواهد بود بلکه ما می خواهیم دیگرانِ اسیر دراین دام را متوجه این موضوع نماییم.

اکثر ماها در شرایطی ناخواسته روشی را جهت رسیدن به نیاز خود انتخاب خواهیم نمود که اشتباهی بزرگ را مرتکب خواهیم شد که مجبوریم تاوانی سخت به عنوان بیماری برایش بدهیم.

البته یادمان باشد ممکن است انتخاب این روش از زمانهای طولانی در ما ایجاد شده باشد و اکنون این عادت و بیماری بر ما حاکم و باعث شکنجه ی ما شده باشد بطوری که رها شدن از آن را برای خود دشوار ببینیم اما قطعا غیر ممکن نخواهد بود.

اگر بتوانیم در مرحله ی اول با ذهنیت دوست داشتن خود نقش توجه از جانب دیگران را در خود کمرنگ کنیم
گام اولیه موثری را برای حل این عادت و خلا روحی برداشته ایم و این زمانی محقق می شود که مسئولیت کارهای خود را به عهده بگیریم و برای شروع از مسولیت پذیری کارهای کوچک شروع کنیم

لذا پذیرش های ذیل مقدمه آن است:

-عامل بیماری ها و ناراحتی های ما دیگران نیستند

-هرکس مسول رفتار،کردار و پندار خود است.

-در هر شرایط و هر مساله ای سطح توقع و انتظارات خود را از دیگران کاهش دهیم حتی اگر به آنها خوبی کرده باشیم.

-نیکی کردن به دیگران و بدی کردن دیگران را فراموش کنیم.

-هر کسی در زندگی مشکل و مساله ی خاص خود را دارد و لذا وظیفه اش توجه و رسیدگی به ما نیست.

اگر موارد بالا را پذیرش کنیم و به آن عمل نماییم ناخواسته بیماری ، ناراحتی و مشکل خود را بزرگ نمایی نکرده و آن را به دیگران تکرار نکرده یا نسبت نمی دهیم آن گاه است که به جای وانمود کردن و دشوار نشان دادن بیماری با تکرار نکردن هر گونه ناراحتی و درد خود نزد کسان دیگر و نسبت ندادن آن به کسان دیگر خود راهی را برای حل مشکل خواهیم یافت.

چه بسا افراد بیمار پنداری را داریم که با دیدن دیگران وانمود به درد و دشوار بودن شرایط خود کرده و آن درد یا بیماری پس از مدتی بر او غالب شده به بیمارتنی تبدیل گشته بطوری که با مراجعه به ده ها پزشک متخصص نیز درد یا بیماری شان تشخیص داده نشده است .
آن بیماری در هر مقطع زمانی به اندام دیگری از بدنش کشانده می شود .
(قبلا به این بیماری باد نیز می گفتند و امروزه روان تنی)

پس می توان با دنبال کردن و اجرایی کردن دو راهکار زیر از این مشکل کاست و رهایی پیدا کرد

۱-تا حد امکان از بازگو کردن مشکل و بیماری خود و نُقل محفل کردن آن جلوگیری کرده و با وجود ناراحتی یا درد ضمن پیگیری درمان پزشکی از اظهار کردن آن در محیط خانه ،کار و.. خودداری نماییم .
۲-در صورتیکه در محیط مان شخص بیمار پنداری داریم که به بیماری روان تنی کشیده شده است او را دریافته به او توجه کرده با آرامش دادن به او (همدلی کردن ،نوازش کردن و مالش بدنی) همراه با کلام آرامبخشی که تلقین سلامت اوست و در واقع همان برطرف کردن نیاز توجه به اوست از درد او بکاهیم.

سایت دنیای سپاس